Met dit persoonlijke document richt Sonia een monument op voor haar vader, die door de ziekte van Alzheimer langzaam dement werd en ook lichamelijk volledig degenereerde. In het voorjaar van 2002 deed hij een verzoek tot euthanasie, dat tot zijn spijt niet ingewilligd kon worden. Vanaf dat moment is Sonia namens haar vader gaan schrijven. Ze begint bij de woorden van haar dementerende, dove, slechtziende vader, die ook nog moeilijk ter been is. Wat hij allemaal noodgedwongen toch moest meemaken en wat dat de omstanders heeft gebracht, wordt in dit boek beschreven. Het zal herkenning bieden in een wereld waarin dementie schering en inslag begint te worden.
