Als cellist kan Nabiel zijn werk in Irak niet meer uitoefenen - de islamisten vinden zijn muziek zondig. Hij ontvlucht het land en belandt in Brussel. Zijn hele leven lang heeft Nabiel Europa geïdealiseerd: waar de bodem vruchtbaar genoeg was voor de grote muzikanten van de romantiek en de filosofen van de verlichting, moet de samenleving wel bloeien. Bij aankomst in Brussel is hij dan ook stomverbaasd. De wijk waarin hij is terechtgekomen is nog armoediger dan zijn oude stadsdeel in Bagdad en buiten de kroeg is niemand geïnteresseerd in zijn bevlogen theorieën over de ideale samenleving. Opnieuw merkt Nabiel gevangen te zitten tussen twee werelden. In een beperkt aantal pagina's weet Bader de tegenstellingen in onze wereld bloot te leggen, waardoor alle waarheden over cultuur en identiteit die we als vanzelfsprekend beschouwen tegen het licht worden gehouden. Hij is daarbij niet bang kritisch te zijn op de multiculturele samenleving in Brussel, wat deze roman actueler dan ooit
