Het huis is hoog en smal. Twee lindebomen voor de deur. Achter het huis weiland. Op 2 juni 1922, de vrijdag voor Pinksteren, is het nog licht. Vanuit het slaapkamerraam ziet de onderwijzer van Stuifzand hoe die avond vele honderden mensen zich op de straat voor zijn deur verzamelen. Een paar jongens komen achterom. Opgeschoten jongens, de meeste heeft hij vroeger les gegeven. Niet veel later daalt een stenenregen neer op het huis. Gejoel, gekrijs, rinkelend glas. Meer dan twee uur duurt de aanval van collectieve waanzin. De kranten spreken van een lynchpartij en een pogrom. Daarna is het stil in Stuifzand. De beschadigingen aan de gevel worden aan het oog onttrokken. Het huis is gewit. < >In deze gedetailleerde reconstructie zoekt de auteur negentig jaar later naar de oorzaken en gevolgen van deze spraakmakende afrekening, die landelijk bekend zou worden als het 'volksgericht van Stuifzand'. < > < >Over de auteur: < >Egbert Brink is historicus en publiceerde onder meer over
