De zegen van Aäron, afkomstig uit het bijbelboek Numeri, is een oeroude tekst die stamt uit de tijd vóór de Babylonische ballingschap, dat wil zeggen vóór 587 voor Christus. Het is ook de enige zegen die God aan zijn volk heeft opgelegd. Hoewel deze zegen, behalve in de joodse traditie, weinig werd gebruikt, kende Franciscus van Assisi de tekst goed. Hij tekende hem op voor broeder Leo, die een moeilijke periode doormaakte en wel wat steun en bemoediging kon gebruiken. In de franciscaanse traditie is de zegen van Aäron dan ook als zegen voor broeder Leo in gebruik gebleven. Later, in 1526, koos Luther voor deze tekst als enige formule van de zegen die men na de mis zegt. In 1969 koos het Tweede Vaticaans Concilie voor de zegen van Aäron als eerste lezing op 1 januari. Zo herinnert deze zegen, aan het begin van het nieuwe jaar, aan de plaats waar God in de Schrift zijn zegen geeft aan het volk, juist voordat het van Sinaï vertrekt voor een lange tocht door de woestijn. God laat
