Nederlanders staan niet bekend om hun vermogen tot bewondering. In ons land gelden de wetten van het maaiveld. Maar niet voor Kees 't Hart. Hij vereert zijn helden zonder de terughoudendheid van de weldenkende volwassene. In De Ziekte Van De Bewondering neemt hij dat fenomeen onder de loep: 'Doris Day, Elvis Presley, Carl Barks, Louis Althusser, Jean-Jacques Rousseau, Franciscus van Asisi, Robert Graves, Horace Traubel. Walt Whitman. Wat heeft me voortgejaagd?' vraagt hij zich af.Het antwoord geeft 't Hart in deze bundel, waarin hij zich rot bewondert, waarin hij aan evangelisatiewerk doet voor de door hem bewonderden, maar waarin hij zich tegelijkertijd afvraagt wat een bewonderaar eigenlijk is en aan welke neurotische gevaren hij is blootgesteld.Kees 't Hart gaat het fenomeen te lijf met de hem bekende, onnavolgbare mengeling van ernst en humor. Of hij nu het ontstaansproces beschrijft van een gedicht geïnspireerd op Elvis Presley, zonder snobisme verhaalt over boeken die hij las
