Literatuur raakt de ziel, ze kan de ziel vormen en verheffen of bederven. Dat wist Plato al en daarom ontwikkelde hij een filosofische kritiek van de literatuur, terwijl Aristoteles de essentie van de tragedie doorgrondde. Maar na de Oudheid hebben filosofen de literatuur eeuwenlang links laten liggen. In de 19de en vooral in de 20ste eeuw verandert dit en is er zelfs sprake van een literary turn van de filosofie.In De ziel in de literatuur staan de meesterwerken uit de 19de- en 20ste-eeuwse Europese literatuur centraal, met name uit het modernisme en existentialisme. De auteurs bieden theologische en filosofische reflecties over de dimensies en de dynamiek van het zielenleven die in de literaire werken worden beschreven. Aan de orde komen onder andere:• de strijd om de ziel bij Plato en Reve• het zelfonderzoek bij Augustinus en Dostojevski• spreken of zwijgen bij Wittgenstein• het innerlijk spreken van de ziel (monologue intérieur, stream of consciousness) bij Proust, Woolf,
