De zestiende eeuw is in de Lage Landen een scharnierperiode tussen de Middeleeuwen en de doorbraak van de Renaissance. De groeiende secularisatie van de maatschappij heeft belangrijke gevolgen voor de nieuwe beeldcultuur. Het koperspubliek uit de burgerij is op zoek naar wereldse voorstellingen. Jheronimus Bosch heeft als ??n der eersten geput uit een beeldentaal die enkele generaties van kunstenaars als Bruegel en Brouwer zal voorzien van metaforen om verwerpelijk gedrag en de bijhorende bestraffing uit te beelden. De tentoonstelling en de wetenschappelijke publicatie maken duidelijk dat deze schilders hun vormentaal niet zelf moesten uitvinden maar te rade konden gaan bij de Middelnederlandse literatuur en teksten uit de Rederijkerskamers. De schilders van deze drollen of zotte schilderijen blijken geenszins marginalen te zijn geweest maar eerder geschoolde intellectuelen. nTijdens zijn rondgang langs twee?ndertig originele schilderijen tussen 1500 en 1650, waarvan het merendeel
