Paul Van Nevel heeft twee muzen: muziek en po e. De dichter Slauerhoff lokte hem in 1973 met een wazige overzeese stem naar Lissabon, met verzen die het doel-loos dwalen in de wijken van die stad beschreven en de fado bezongen. Lisboa zou de jonge man nooit meer loslaten. 'De stad was onuitputtelijk in haar volkse, dikwijls on-Europese tradities, in haar literaire emoties, in haar architectonische wanorde en vooral: in haar meesterlijke omgang met de tijd, een leven zonder uur, het volkomen ignoreren van het Europese tijdsgevoel.' Zo vaak als zijn beroepsbezigheden en zijn bankrekening het toelieten, vertrok Paul Van Nevel voor een aantal dagen en nachten naar Lisboa. En dat was bijna eenmaal per maand. In dit boek schrijft hij zijn dertigjarige relatie met de stad neer aan de hand van atmosferische indrukken, persoonlijke voorkeuren, expliciete details en toevallige ontmoetingen. Het wordt een liefdesbrief voor de stad. Een verslaving ondergaat een trage metamorfose en wordt een
