Het valt niet mee: iets schrijven over een verbeelding waarin de vormgeving zo ingetogen is dat woorden rumoer worden en de beschouwing dreigen te storen. De stilte in de prenten van Dick Cassée is onbeschrijfelijk. Ze zijn gemaakt op basis van herinneringen, heb ik in een tekst uit 1972 opgemerkt - en omdat hun ambitie naar abstracte forumlering gaat, vertoont de vormgeving ook een grote mate van reductie. Eigenlijk is er weinig aan toe te voegen. Indertijd heb ik, voor het maken van vorm en compositie, niet het woord formulering gebruikt. De toevoeging aan mijn eerdere waarneming van het werk, kun je zeggen is precies dat woord, waarin een houding van langzame zorgvuldigheid besloten ligt. Het is op die behoedzame manier dat een lijn, ook met waakzaamheid, zich over het papier beweegt. De deindende vormen in een blad als Arcadia (2004) bijvoorbeeld komen, zoals bijna lles in dit oeuvre, uit het kijken naar landschap. Hun definitie begint in summiere schetsen met voorzichtige
