'Het enige in het leven wat we weten is dat we dood gaan,' zei ze. En ze keek me verbitterd aan. Ik moest haar gelijk geven en liet haar uitpraten. Hoeveel uren wordt er niet gesproken, geklaagd over ziekte, lijden, angst (voor de dood). Vanuit mijn eigen leven en mijn ontmoetingen met mensen heb ik als dichter geprobeerd dat veelkoppige monster te verkennen en af te tasten. Krokus in de winter Toen het lichaam zo ziek was en bij onderzoek bleek hoe organen zo mooi, maar o zo broos zijn, toen de geest helder wilde blijven, omdat het lijden zo afmat, omdat ophoesten de pijn vergroot, toen wilde je wel even die krokus zijn, winters, maar bloeiend in de grasmat.
