Wie Diederik Gerlachs werk als nostalgisch of melancholisch bestempelt mist een of meer facetten. Ik zie in zijn schilderijen niet een zich terugtrekken in het verleden en zeker geen zwelgen erin. Waarmee 'nostalgie' als dekkende term is afgewezen. Melancholie dan? Dat begrip reikt verder, omdat daarin iets steekt van pijn en prikkel om de droom te willen pakken en ombuigen, hem te willen doorgronden en sturen. In een artikel over André Gide vond ik een toepasselijker aanduiding: 'wezenseenheid met de voorbijgaande tijd'. De schrijver maakt zich bondgenoot van de tijd in plaats van die te willen bedwingen of eraan te willen ontsnappen. Deze houding lijkt sterk op die van Gerlach.
