¿Je bent zo mager geworden,¿ zegt Pleun voorzichtig. Lexie kijkt Pleun boos aan. ¿Ik ben niet mager!¿ zegt ze. Ik heb nog steeds lelijke, brede heupen! En een dikke buik!¿ Pleun kijkt verbaasd. Brede heupen en een dikke buik? Lexie heeft juist smalle heupen gekregen! En haar buik is ook helemaal niet dik. ¿Ik vind je heupen niet breed,¿ zegt Pleun. En een dikke buik zie ik ook niet bij jou.¿ ¿Nou, ik wel!¿ zegt Lexie boos. ¿Oké,¿ zegt Pleun. Ze zegt niets meer. Pleuns vriendje houdt van slanke meisjes. Daarom wil Pleun afvallen. Haar vriendin Lexie doet ook mee met het afvallen. Lexie sport heel veel en praat alleen nog maar over eten. Ze denkt dat ze nog steeds dik is. Pleun begrijpt Lexie niet. Ze vindt dat Lexie raar doen. Ze is nooit meer vrolijk. Pleun weet niet of ze nog vriendinnen met Lexie wil zijn. Dan moet Lexie naar het ziekenhuis. En Pleun beseft wat er met Lexie aan de hand is. Marieke Otten (1964) probeert altijd ¿levensechte boeken¿ te schrijven. Ook in
