In Diva Dolorosa. Reis naar het einde van een eeuw verhaalt Delpeut hoe de divafilms, hoewel gemaakt in de jaren tien van de twintigste eeuw, hem verleidden tot een dwaaltocht door de esthetica van de negentiende eeuw: de elegante proza van Gabriele D'Annunzio, de sentimentele anekdotiek van keukenmeidenromans. Op reis door Italië, waar hij de wereld van de diva's stap voor stap in kaart brengt, voelt Delpeut zich aanvankelijk nog een buitenstaander. Keer op keer schrikt hij terug voor de dweepzucht, de exaltatie en hysterie van deze actrices. Toch wordt hij tenslotte ook geraak door de suikerzoete verhalen, de heftige emoties en de tragiek achter de vrouwelijke maskerade, en doemen uit het verleden gestalten op die menselijker waren dan hij gedacht had.
