Tot groot ongeloof van Doro en Marcus houden hun kinderen er heel andere idealen opna dan zij. Ondanks, of misschien dankzij, hun jeugd in de commune willen de kinderen niets te maken hebben met linzen, vrije liefde, radicale politieke opvattingen en volkstuintjes. Zij zoeken juist hun heil in regelmaat, een schone badkamer of een carrière als bankier. Terwijl de huidige financiële crisis de verschillen tussen de ouders en hun kinderen op de spits drijft, wordt pijnlijk duidelijk dat de dromen van de oudere generatie maar moeilijk samengaan met de consumptiemaatschappij waarin hun kinderen leven. Is deze generatiekloof te overbruggen? Zijn hun idealen te verenigen?
