Wat het licht hem toonde was maar al te duidelijk. In het midden van de kapel lagen een pikhouweel en een zwart, ijzeren schepje. Daarnaast gaapte een rechthoek van twee meter in de grond. De aarde was onaangeroerd, nog even blind als toen de steen er lag. Alleen was de steen nu verdwenen. Hij richtte zijn blik weer omhoog, naar de trap in de hoek. De steen. Daar lag hij, op de 3e tree van boven. Vanaf het raampje kon Jamie zien hoe dik hij was - een centimeter of acht. Als een granieten steunbalk lag hij schuin en zwaar tegen de deur. Hij dwong zichzelf weer naar de vloer te kijken. Het lichaam lag op zijn buik, met de voeten naar hem toe - een donkerbruine massa jas en sjaal.
