Catharina Visser zoekt in haar teksten naar die werkzame kracht, in haarzelf en in anderen; ook in de natuur, de schepping, de schoonheid. Zelfs in de dood. Wat doen haat en wraak in het leven van een mens? - een volk? Telkens zoekt zij sporen van licht. Dat is er lang niet altijd. Maar bij een dieper schouwen kunnen er geheime bronnen opengaan. In het dagelijks leven kunnen de de gewonde dingen een nieuwe glans krijgen. Er zijn aanwijzingen van die niet nader te noemen kracht; van een levende leegte, een hartstocht, een adem, tegen de dood in. In elk hart leeft de gestalte van de nieuwe mens, die ieder voor zichzelf moet losbreken uit zijn dagen. En tenslotte is er een overgave aan een liefde, zo allesomvattend, dat men aarzelend kan gaan zeggen: 'Gij... Gij!'
