In drie vrolijke vertellingen is, zoals de naam al aangeeft, de toon luchtig en heeft de glimlach ruim baan. Maar schijn bedriegt. Want in al zijn lichtvoetigheid trapte Poesjkin met zijn Gabriëlslied toch dermate hard op gevoelige tenen dat hij, om verbanning of erger te ontlopen, categorisch moest ontkennen er de auteur van te zijn. Het werk, dat werd beschouwd als pornografisch en blasfemisch, werd uiteindelijk toegeschreven aan een reeds overleden gelegenheidsdichter- en Poesjkin ontsprong de dans. Iets waar we blij om moeten zijn , want het stelde Poesjkin in staat ook Graaf Nullin en Het Huisje in Kolomna aan zijn repertiore toe te voegen. Tesamen vormen deze de Drie Vrolijke vertellingen.
