Latijn is voor de geleerden, Frans voor de hogere kringen, Nederlands voor de rest: dat is drietaligheid. Het samenspel van deze drie talen in de Lage Landen is nog nooit uitgezocht. Toch is de drietaligheid op alle gebieden van het Nederlandse culturele leven van belang: men sprak Latijn op de collegebanken, een mengelmoes van Frans en Nederlands in de salons en de officieren gaven in het Frans bevel aan hun soldaten. Guépin heeft een lemma gewijd aan alle dode Nederlanders die in zijn boek genoemd worden en de meeste stromingen van bondige uitleg voorzien. Het registerdeel is daardoor even dik geworden als het tekstdeel - en even vermakelijk.
