De lichte, zonnige liefderoman Mijn Rosalia bloeide als vanzelf op uit de lichte atmosfeer van het zonnige, zorgeloze Lusitania: Portugal. Het barre, rotsachtige Spanje gaf Fabricius een wranger boek in de pen: Dromen is ook leven. De droom is het leven zelf voor de trotse aristocraat Don Jaime, die in een illusie vlucht waarin hij troost hoopt te vinden voor een bittere jeugdervaring. Ook Pepe - de Sancho Panza van deze Don Quichotte - leeft voor een droom, die wel nimmer in vervulling zal gaan: eenmaal genoeg te zullen verdienen om het meisje te trouwen dat al zoveel jaren op hem wacht en haar zorgvuldig behoede maagdelijkheid geleidelijk-aan verdorren ziet. Manuel en Alfonso, de mannen van de Guardia Civil die in een eenzame baai aan Spanje's oostkust - het decor voor dit verhaal - tegen nimmer opdagende smokkelaars waken, hebben ieder hun droom waarover zij in lange nachtelijke diensturen samen praten bij het zachte ruisen van de branding. Is dit dromen niet karakteristiek voor
