In het gedicht 'Het beloofde land' schrijft Ida Gerhardt over een tros ballonnen die een man koopt op De Dam en die hij voor het oog van een aandachtige menigte, 'mensen, elk met zijn gedachte' losmaakt van de stok:En dansend was bij al ontstegen, die van ons ieder medenam wensen een leven lang verzwegen, en zweefde boven Amsterdam.Hoog, hoog boven de Westertoren zagen wij hem in de avond gaan; tot wij hem uit het oog verloren, de druiventros van Kanaän."Het werk van Nico ter Linden is als een tros ballonnen: de wensen, de verlangens, het verdriet en het heimwee van mensen leen leven lang verzwegen' worden daarin - om zo te zeggen - opgelicht', en krijgen daardoor een meerwaarde, als een tros druiven die naar het bijbelse verhaal door twee verspieders uit het land Kanaän meegenomen werd als teken dat het land van ons' heimwee ook echt bestaat."
