Hij is een keurige man van zevenendertig, financieel afhankelijk en ongelukkig over een stukgelopen relatie. Hij heeft zijn zoon nooit in de armen genomen. In de humaniora stak hij tijdens klasdiscussies nooit de vinger op. Hij was bang dat zijn slecht onderbouwde mening belachelijk zou klinken. Hij zegt ja als hij denkt ja te moeten zeggen. Hoe zelfbewust hij ook probeert te zijn, hij trekt zich aan wat anderen denken. Het raakt hem. Hij leeft middelmatig, met gebrek aan durf, aan vijftig procent van zijn mogelijkheden. Hij perkt zichzelf in, kleurt angstvallig binnen de lijntjes, legt zich neer bij elke regel. Hij meent zich te herinneren dat hij in de periode met Giuseppe echt gelukkig was.
