De hoogleraar en schrijver Andreas Burnier oogstte met haar essays, artikelen en brieven niet alleen grote bewondering, zij was ook regelmatig het middelpunt van verschillende heftige polemieken. Zo was zij de eerste die op een volkomen vanzelfsprekende manier schreef over vrouwelijke homoseksualiteit en was ze een belangrijke voorloper van het feminisme dat aan het einde van de jaren zestig losbarstte. Maar ze was ook de eerste die bezwaar maakte tegen het oppervlakkige feminisme dat er genoegen mee nam evenredig deel te nemen aan een samenleving die ten diepste masculinistisch bleef: gewelddadig, lelijk, grof en blind.In 1986 slaagde ze erin het debat over de aanvaardbaarheid van euthanasie, dat al beslecht leek, tot ongekende hoogtes aan te wakkeren.De kern van haar werk is echter haar herinnering aan 'het goddelijke gouden licht' waaruit ze afkomstig was, haar zekerheid dat de mens een geestelijk wezen is, voor even gevangen in een lichaam. De essays, brieven en interviews die in
