Amsterdam, Tweede Wereldoorlog. Een jongen loopt door plan Zuid, de toenmalige nieuwbouwwijk van de hoofdstad. Met alle poriën open beleeft hij de oorlog en het stille, zonder ophef oplossen van zijn joodse vriendjes en vriendinnetjes. Daartussendoor roffelen de met ijzer beslagen gevechtslaarzen van de bezetter over de keien en hun meerstemmig gezang golft omhoog tegen de gevels. Aan het eind van de oorlog zien we de jonge Heeresma op het nog onbebouwde zandland lopen. Daar begint hij aan zijn eerste dodenherdenking, die overgaat in de observatie van een bevrijdingsfeest: 'Uit de radio's van de pantserwagens en ander rijdend materieel klinkt jazz en blue grass, de meiden dansen en de jongemannen bietsen.' In een associatieve, meanderende maar ook uiterst precieze stijl schrijft Heeresma op melancholieke toon over zijn jeugd die samenvalt met de oorlog, met het verdwijnen van het grootste deel van de joodse bevolking uit zijn stad en met de Canadese bevrijding van die wrede Duitse
