Hoe komt het dat wandaden die we als kind hebben gezien of gepleegd, ons jaren later nog steeds achtervolgen? Kunnen we ooit ontsnappen aan onze vroegere misstappen of aan het onrecht dat ons is aangedaan? Marsha Eberhardt vraagt het zich af. Als typisch kind van de jaren zeventig, van de eerste generatie die opgroeide in de wetenschap dat betrouwbare regeringen, veilige wijken of stabiele families niet bestaan, worstelt ze met deze problemen. In de zomer van 1972, in een buitenwijk van Washington DC, werd vlak bij het winkelcentrum het lichaam gevonden van een twaalfjarige jongen. Hij was seksueel misbruikt en daarna vermoord. De gebeurtenissen die daarop volgden waren minstens even schokkend. Marsha Eberhardt was 10 jaar oud ten tijde van de moord. Het verhaal van haar reactie op de moord is net zo verontrustend als de moord zelf. Inmiddels volwassen, kijkt Marsha terug op die bewuste zomer en staat ze stil bij de gebeurtenissen uit die tijd. Ze herinnert zichzelf als een overdreven
