De geschiedschrijving, zoals die sinds Herodotus - de ´vader van de geschiedenis´- wordt beoefend, is een zeer selectief en beperkt verslag van hetgeen de menselijke soort in de afgelopen drieënhalf miljoen jaar op de planeet aarde heeft meegemaakt. In de eerste plaats is die geschiedschrijving in de tijd beperkt, omdat het pas vanaf de uitvinding van het schrift mogelijk was om de menselijke ervaring vast te leggen. Maar minstens even belangrijk is dat de traditionele geschiedschrijving zich altijd hoofdzakelijk heeft gericht op macht en in het bijzonder op machtsuitoefening door mannen. Een dergelijke beperking doet onrecht aan het leven zelf, dat uit meer bestaat dan veldslagen of paleisrevoluties, kolonisatie of onderdrukking. Het doet ook onrecht aan de geschiedenis van de vele mensen die hebben geleefd zonder op een historische wijze de macht te hebben uitgeoefend of juist met een strijd tegen die macht de geschiedenisboeken te hebben gehaald. In het bijzonder doet een
