Een perfecte uitgebalanceerde reis met tevreden klanten. Zo had Lieuwe zich de tocht op de Antonia Sarah voorgesteld. Vijfentwintig jaar lang had hij zijn gasten van haven naar haven gevaren. Diepe groeven in zijn gelaat verrieden lange dagen in weer in wind en het staal in het blauw van zijn ogen een daadkracht waar niet mee te spotten viel. En nu staarde hij naar de plek waar hij zijn schip een paar uur geleden voor anker had gelegd. Vreemd genoeg voelde hij geen paniek of angst. Maar de Antonia Sarah, een trotse tweemaster van dertig meter lang met slaapgelegenheid voor twintig passagiers, leek wel van de aardbodem verdwenen. Het dreigende onheil blijft niet onopgemerkt. Algauw klinkt de stem van een collega-schipper op de marifoon: "Wie luistert: effe dubbel!"
