De bundel Eindaugustuswind verscheen zeven jaar na Ottens daaraan voorafgaande bundel Paviljoenen en vormt in zekere zin een getuigenis van die periode. De dichter is de veertig gepasseerd, heeft zijn kinderen zien opgroeien, is zich gaan afvragen wat, of in wie, hij gelooft, is banger geworden voor nieuwe dreigingen en laconieker over oude driften, wordt zich bewuster van de weerkeer van veel, van onherroepelijk verlies. Hij is Pascal gaan lezen, uit zeilen gegaan, zijn moeder gaan bepeinzen, opgenomen geraakt door vlagen veelal zomerse poëzie - en dat alles is neergeslagen in meer dan zeventig gedichten, gemiddeld tien per jaar. 'In deze prachtige bundel spat Otten zijn taal zo sterk dat er tussen de woorden een ruimte ontstaat waarin de dichter zichzelf wegschrijft en er iets hoorbaar wordt dat niet kan worden genoemd.' Ton van der Starp, Roodkoper, februari 1999.
