Autobiografie van een handicap'Eindelijk invalide. Het heeft even geduurd. Zesenzestig jaar en nog wat maanden, maar nu heb ik ook wat. Grote orthopedische laarzen. Een nachtspalk. Een plastic fles om 's nachts in te plassen. Drie rollators. Een rolstoel. Een invalidenparkeerkaart en een -parkeerplaats. Een zak nieuwe medicijnen. Een douchestoel. Twee scootmobielen. Drie à vier thuishulpen in de week. Een wandelstok, type eifel, en niet te vergeten een traplift. Daarop kom ik tegenwoordig iedere ochtend goedgemutst naar beneden, zoals het fotomodel in de liftfolder. Nu dus als honderd procent invalide. Want de handicap waarmee ik werd geboren, heb ik ruim een halve eeuw met vallen en opstaan ontkend. Gecamoufleerd en gecompenseerd. Na een herseninfarct is er geen ontkomen meer aan. Ik ben eindelijk invalide.'
