`Hoe sterk is toch de eenzame fietser', zingt Boudewijn de Groot. Als dit chanson honderd jaar geleden had bestaan, was dat het volkslied van de ANWB geworden. In de loop van de twintigste eeuw werden de wielrijders van het eerste uur, de herauten van het moderne toerisme. De rijke dames en heren die vroeger in het Engelse Bath te water gingen, kregen in Nederland badgasten als navolgers. En daarna kwamen de kampeerders, de kampeerwagens, de campers en niet te vergeten de dubbeldakstenten. Vroeger hadden de rijken altijd vakantie, en tegenwoordig heeft iedereen vrije tijd. In `En we gaan nog niet naar huis!' een portret van de vakantiegeschiedenis van de Nederlanders. En die kan kort worden samengevat met: fraaie tenten en caravans, maar lelijke korte broeken en melkwitte benen.
