Pirandello lijkt er plezier in te hebben ons de ene na de andere illusie te ontnemen: te weten wat de waarheid is, te weten waartoe wij op deze aardkloot ronddolen, dat we intelligenter zijn dan varkens, dat we het zo goed voorhebben met anderen. Ja zelfs doet hij ons twijfelen aan ons bestaan. Dat zou tot treurigheid kunnen leiden, maar de schrijver staat ons dat niet toe. Integendeel, wij verbazen ons over de extreme situaties en scenario's die hij schept, de weinig flatteus beschreven, lachwekkende, maar ook aandoenlijke personages die hij tot leven brengt, en zien er de humor van in. Het leven wordt minder tot last en je wordt minder kwetsbaar, als je het spel begrijpt, was een van zijn stellingen, als je er afstand van kunt nemen, wegstapt uit de druk van ambities en valse sentimenten, als je je leeg weet te maken.
