Er zitten gaten in het dak, net als in het dak van de hut. Gaten waar de lucht doorheen komt. Als je de ogen bijna sluit, zie je allerlei figuren. En als je zo wat langer kijkt, gaan die figuren dansen. Maurits knijpt zijn ogen nog iets verder dicht, net zo lang tot hij niets meer ziet, behalve rode en zwarte vlekken. Die zitten aan de binnenkant van zijn ogen. Zou Dorus ook zo door het dak naar de hemel hebben gekeken toen hij hier lag? Maar waarom is hij dan dood gegaan? Omdat hij het leven te moeilijk vond? Misschien vond hij het leven te moeilijk omdat er niemand meer van hem hield. Maar ik hield toch van hem? Hij had me niet in de steek mogen laten. Het is gemeen van Dorus. Maurits doet zijn ogen open en snel weer dicht. Geen rood meer, helemaal zwart. Zou alles zo zwart zijn als je dood bent? Als de tranen komen wordt alles weer rood. En groen en geel en alle kleuren van de regenboog. In deze roman van Riet Zagema, maken we kennis met een bijzondere vriendschap tussen Dorus en
