Jehannes van der Meulen hie altyd niget oan de beide wite mêsten fan sa"n fiifentritich meter heech fan de izeren Aldebaran as hy by Boksum lâns nei Frjentsjer ried en ter hichte fan Lytselollum wie. It wie it skip fan syn freonen Sven en Nina. Noch in pear moannen, dan soe it in seefêste "kitsgetuigde zeilschoener" wêze. Sven kaam yn tiidneed en hie Jehannes frege om te helpen. Foar alle dagen dat er wurke koe hy in dei mei te silen yn "e Middellânske See of om de Kanaryske Eilannen hinne. Ek al omdat er it moai fûn in freon yn need te helpen gong er op it oanbod yn. En op in goeie dei sei Sven tsjin him: "Jij moest eigenlijk ook maar mee varen naar Malta". Hy skrok en sei der daliks oerhinne: "En op "e fyts werom tink?" En sa is ôfpraat. Nei in tal wiken fol heechspanning wêrby"t de boat wol in nêst eamelders like, farden hja út op sneon 12 april. It wie tige kâld en der stie in hurde noardewyn. De start ferrûn mâl, sadree"t de trossen los wiene krige de wyn fet op de
