Steeds meer Europeanen wantrouwen Brussel en zijn bureaucratie. Ze verlangen terug naar hun land van weleer, met overzichtelijke grenzen en vertrouwde structuren. Tegelijk bouwt datzelfde Europa steeds eensgezinder een muur om zich heen, die de gelukzoekers en de vluchtelingen buiten moet houden. Over die tweespalt schreef Tom Lanoye een theaternovelle. Hij buigt zich over de bewoners van het fort Europa, van wie hij er zelf een is. Fort Europa is een stemmenballet geworden. De ruggengraat bestaat uit harde, vaak hilarische dialogen, gevoerd door anonieme Europeanen. Zij filosoferen over wat zij het meest zouden missen, mocht het Oude Continent ophouden te bestaan. Daarnaast voert Lanoye zeven metaforische figuren op, die ieder een getuigenis afleggen of een pleidooi pro domo houden. Een kleine Belg naast een chassidische jood. Een industriële ondernemer die de lof zingt van de naamloze vennootschap naast een stamcelbiologe die betoogt dat Amerika een mislukt experiment is. En
