Yn in ynterview haw ik ris sein dat it meitsjen fan in keunstwurk - in roman yn myn gefal - foar my de legitimaasje foarmet fan myn bestean. Mei oare wurden, ik ûntlien myn identiteit foar in part oan myn literêre libben. Myn fundamintele wissichheid oer myn eigen plak en rol yn de wrâld – myn persoanlikheid sis mar – hat te krijen mei myn profesje as skriuwer. De persoanlikheid fan in minske hat ek altiten te krijen mei it ferline, mei dielen fan âlde foarmen dy’t noch tige weardefol binne, en foar in part bepale wat immen docht en tinkt, hoe’t er praat en eventueel skriuwt. Yn dat geheel is de memmetaal fan eminint belang – de taal dy’t de wrâld iepentearde, dêr’t de wrâld yn ûntdutsen waard. De memmetaal foarmet in wichtich diel fan de identiteit, fan de persoanlikheid – in ynstrumint dêr’t gefoel en wrâld mei beneamd wurde kinne. Ast gjin memmetaal hast – itselde jildt foar lju sûnder mem, heit of beide – misto in wêzentlik part fan dyn bestean.
