Veel politici, bestuurders en ambtenaren gaan ervan uit dat de inzet van interactief beleid vanzelfsprekend tot draagvlak leidt. Een veelvuldige en vroegtijdige dialoog met burgers, maatschappelijke instellingen en bedrijven levert immers meer steun op zo lijkt de redenering. Dat is natuurlijk een mooi uitgangspunt, maar gaat dat in de bestuurlijke praktijk wel echt zo? In welke gevallen gaat die redenering op? En welke wereld schuilt er eigenlijk achter het concept draagvlak?In Gedragen beleid analyseert Laurens de Graaf het verband tussen interactief beleid en draagvlak. Daarbij richt hij zich op drie gebiedsgerichte projecten in de stad Utrecht:- De herontwikkeling van concertgebouw Vredenburg- De baan- en stagemogelijkheden van kansarme werkzoekenden in de naoorlogse wijk Kanaleneiland- De culturele synergie tussen musea in het MuseumkwartierDe auteur geeft op systematische wijze inzicht in de theorie en de praktijk van interactief beleid. Ook wordt duidelijk hoe de veelheid aan
