Er moet jarenland een gordijn tussen Groningen en de rest van Nederland gehangen hebben. Transparant, maar geluidwerend. Nederland meende te weten hoe er gesproken werd: knauwerig en afgebeten. Dat er ook pure poëzie opklonk kon met zich niet voorstellen. Maar wie ooit naar Het Hogeland geluisterd heeft, kan nooit meer door Noord-Groningen rijden zonder de stem van Ede Staal te horen. Wat hij doet, is heel eenvoudig. Je pakt op een zomeravond de auto en rijdt naar het noorden. Je rijdt door grote open ruimten langs kathedralen van boerderijen, omzoomd met reuzebomen en je hoort zijn donkere stem 'totdat de nacht van het Hogeland een donker klaid over ons legt.' Onder dat kleed zou je heel lang willen liggen'
