Als er aan Peter van Liers nieuwe dichtbundel Gegroet o..., de opvolger van zijn alom uitstekend ontvangen debuut Miniem gebaar, een centrale vraag ten grondslag ligt, dan is het deze: hoe naïef kan en mag taal nog gebruikt worden? Of anders gezegd: zijn de woorden in de loop der tijd niet zo belast geraakt met allerlei connotaties dat zuivere poëzie onmogelijk is geworden? Peter van Lier toont in Gegroet o...dat hij zich van deze cruciale vragen bewust is en - sterker nog - dat hij niet van plan is de hoop op te geven een taal te vinden die onder de historische belasting uitkomt. De dichter zoekt in deze bundel verlangend naar een zo oorspronkelijk mogelijke ervaring van de werkelijkheid. Dit vraagt om een geesteshouding die voorafgaat aan de belastende vragen naar het wat, hoe en waarom van de dingen. In Gegroet o...tonen de dingen zich in een nog niet door het vragen en door de geschiedenis besmette staat van onschuld en eenvoud.
