In de verhalenbundel Genezijde speelt de dood een prominente rol. Een enkele keer als een heus personage, vaak als het onvermijdelijke gebeuren zelf, een ‘toestand' of een moeilijk te bepalen plek in ruimte en tijd. Zo trekt Theo Claessens naar Wales om er, bij wijze van literaire pelgrimage, Dylan Thomas' berg, de Cader Idris, te beklimmen. Hij ontdekt er dat de dood ‘…ouder en hoger is dan de berg, dat de dood de tijd is en dat niets ooit ten einde komt'. Een verhaal waar iets troostends, iets bemoedigends van uitgaat. In ‘Matroos' blikt een verdronken zeeman, dwars door een foto van zichzelf, terug op zijn leven en vertelt de lezer over zijn lang aangekondigde, niet te ontlopen einde. In ‘Winter boven Luik' gaat de auteur doodgemoedereerd op stap met een voor de gelegenheid even naar zijn geboortestad teruggekeerde Georges Simenon. En nog meer door Plouvier bewonderde grootmeesters doen in dit boek van zich spreken: Mozart en Vladimir Nabokov. Het zijn geen verhalen van
