is meditatie alleen maar een manier om de confrontatie met psychologische problemen niet te hoeven aangaan? Reduceert een psychoanalytische benadering van meditatie spiritualiteit tot 'zelfhulp'? Verdragen het gebruik van Prozac en de beoefening van zenmeditatie elkaar? Is de relatie beoefenaar-leraar vergelijkbaar met die van patiënt en psychotherapeut? Dit soort vragen komt in Gewoon denken aan de orde. Steeds meer mensen doen aan de een of andere vorm van meditatie of spirituele beoefening. Maar ook steeds meer mensen doen een beroep op de psychotherapie. Barry Magid zet zen-concepten als 'eenheid', 'leegte', 'niet-zelf' en 'verlichting' af tegen het begrippenkader van de moderne psychotherapie. Hij geeft een analyse van zen en het zoeken naar zingeving op basis van inzichten uit de theorie van de psychologie van het zelf en intersubjectiviteit. Gewoon denken laat ons zien dat beoefening van zen - met name wanneer je het combineert met de dynamische inzichten van de psychoanalyse
