De hoofdpersoon is een als 'je' aangesproken vrouw wier echtgenoot in de oorlog in Duitsland te werk is gesteld, uitgehongerd is teruggekomen en zijn laatste jaren, door angst en wanen achtervolgd, in een gesticht heeft doorgebracht. Kortom, er is geen gebrek aan heftige emoties; des te weldadiger werkt de compacte, lapidaire toon waarn deze 'gezangen' zijn gesteld. De schrijver is eropuit de grens tussen toen en nu te overbrengen en een Achterberg-achtig verlies in taal te bezweren.
