Terwijl we thuis gezellig zaten te praten, vroeg mijn zoon David: ‘Papa, wil je mij zegenen?’ Dat overviel me. ‘Natuurlijk, jongen… Ik zegen je.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, Papa, ik bedoel dat je me echt zegent.’ David stond rustig op, knielde aan mijn voeten neer en keek naar me op. ‘Alstublieft, Papa, ik wil jouw zegen ontvangen.’ Toen boog hij zijn hoofd. Ik heb me nooit méér vereerd gevoeld. Diep ontroerd legde ik mijn handen op zijn schouders en vanuit het diepst van mijn hart zegende ik hem… Ik bleef zegenen tot ik niet meer kon. Zonder een woord te zeggen stond David op en liep terug naar zijn stoel. Terwijl hij ging zitten, hoorde ik de fluistering van de Heer: Nu weet je hoe Ik me voel, als jij naar Mij toe komt, voor mijn troon knielt en Mij vraagt jou te zegenen! Waarom zouden we zo’n Vader moedwillig de eer onthouden die Hij ontvangt als wij Hem om iets vragen? Of de vreugde die Hij beleeft aan
