In de zomer van het jaar 2003 kwam de dichter Leo Ross onverhoeds in het ziekenhuis terecht. Een periode van strenge revalidatie begon. Eerst in het voorjaar van 2004 liet men hem, opgeknapt en opgelapt, naar huis gaan,. Intussen had hij zich, vooral 's nachts, vermaakt met het schrijven van verzen., Hij raakte gefascineerd door de mogelijkheden van distichon, de 'tweeregel', een ietwat vergeten klassieke dichtvorm, zowel geschikt voor verdriet als voor bijtende spot, zowel voor elegie als voor politieke satire en nog veel meer. Grappig was dat iedereen aan wie hij zijn 'tweeregels' liet lezen, het zelf ook ging proberen.
