Wie de gedichten van Maurice Buehler voor het eerst leest, zal ze miscchien wonderlijk vinden. Maar zijn ze eigenlijk wel zo vreemd? Is het niet eerder zo dat ons dagelijks leven vreemd is? En dat de gedichten van Maurice Buehler het wonderlijke alleen onthullen? Is het bij nader inzien niet heel normaal dat oude vrouwtjes 'uit elkaar vallende bejaarde raderen' bevatten en dat 'het vuur de avond verdampt'? Misschien is het dan ook wel mogelijk dat iemand 'zijn interieur met spinrag vastzet' of dat een vrouw 'haar lichaam losschroeft' en 'de delen netjes uitstalt op een formica tafel'. Zoals alle goede poëzie geven deze gedichten geen antwoorden. Ze stellen vragen bij een werkelijkheid die we soms veel te makkelijk als vanzelfsprekend ervaren.
