In de roman De gravin van Parma uit 1940 schrijft Sándor Márai over datgene wat voor hem de essentie van het leven is: passie, vriendschap en verraad. En net als in het succesvolle Gloed gaat het om drie mensen, een gedeeld geheim en een afrekening met het verleden, nu met als hoofdpersoon de legendarische Giacomo Casanova. Márai vertelt over de acht dagen die Casanova na zijn vlucht uit Venetië in oktober 1756 doorbrengt in Bolzano. Hier ontmoet de rusteloos rondzwervende vreemdeling twee mensen die ooit een belangrijke rol hebben gespeeld in zijn leven: de graaf van Parma en diens vrouw Francesca. Er heeft zich in het verleden een duel afgespeeld tussen Casanova en de graaf, waarbij Casanova door een dolk werd getroffen. Tijdens zijn verblijf in Bolzano wordt dit duel met woorden voortgezet, maar de uitkomst ervan wordt bepaald door Francesca, de gravin van Parma. Zij is Casanova's evenbeeld, dus kan zij hem dodelijker treffen dan wie ook. In een magistrale stijl vertelt Márai
