Kamerlingh Onnes, zoon van een Groningse fabrikant van dakpannen, slaagde door diplomatie, lef, doorzettingsvermogen, visie, organisatietalent en een welhaast industriële aanpak. In 1911 ontdekte hij de supergeleiding. Twee jaar later won hij de Nobelprijs voor de natuurkunde en heette hij 'de man van het absolute nulpunt'. Stap vor stap bouwde Kamerlingh Onnes zijn koude-imperium uit. Een gouden greep was zijn initiatief om instrumentmakers in het eigen laboratorium op te leiden. Dit unieke leerlingenstelsel (de 'blauwe jongens') voorzag het Leidse laboratorium van uitmuntende technici.
