Eén dorp, één kerk, één geloof – in Hoevelaken lijkt de ‘gewone’ hervormde dorpskerk al eeuwenlang te domineren. Maar klopt dat beeld wel? Het moerasgebied dat later Hoevelaken ging heten, werd in 1132 door de bisschop van Utrecht ter ontginning uitgegeven. In de loop van de twaalfde eeuw kreeg de nederzetting een eigen kerk en een eigen pastoor. De reformatie werd in 1594 door de Gelderse overheid opgelegd. Voortaan woonden er katholieken en gereformeerden in Hoevelaken. De oude moederkerk kon in de loop der eeuwen op de nodige aanhang blijven rekenen. Eind van de negentiende eeuw werd het dorp steeds rechtzinniger. Het volksgeloof in muizentovenaars en behekste hazen floreerde terwijl de bevindelijk-hervormde orthodoxie een dominant stempel op Hoevelaken zette. Na de Tweede Wereldoorlog was Hoevelaken in trek als vestigingsplaats voor forensen. Mede door de import verbreedde het aanbod aan religieuze samenkomsten: vanuit de dorpskerk ontstond een buitengewone
