Een kermisbokser komt in de Van Mesdagkliniek terecht. Hij heeft zijn vuisten niet alleen gebruikt om het publiek te vermaken op jaarmarkten en kermissen, maar ook om er iemand mee dood te slaan. Het is al zijn tweede moord. Daarom krijgt hij TBS, al heette dat destijds - eind jaren '70 - nog TBR. Wat zijn behandelaars niet weten, is dat hij nog een derde slachtoffer in gedachten houdt. De bokser - de 'patiënt' zoals ze in de Mesdag zeggen - vertelt ons zelf het verhaal over zijn verblijf in de kliniek aan de Hereweg. Een bewuste keuze van de auteur: zo leren we een kille moordenaar kennen als een aardige vent die met een gemengd gevoel terugkijkt op zijn jeugd in een klein dorp, vol soberheid, uitwassen van een streng geloof en soms wat warmte. Aldus groeit de sympathie voor de hoofdpersoon en de lezer stelt zich al snel de vraag waar de grens tussen goed en kwaad precies ligt. Jan Veenstra schept met 'Here weg' niet alleen een mooi tijdsbeeld van de jaren '70, hij geeft ook een
