Ooit is T. van Deel ‘de dichter van de bewegende stilstand of de stilstaande beweging’ genoemd, en die karakteristiek is nog steeds van toepassing. Zijn poëzie heeft de behoefte het moment te vangen en eeuwig te maken. Dit verzet tegen de tijd is een belangrijke drijfveer en een manier om de ervaring van het momentane te verhevigen: dingen zien die vluchtig zijn, maar in hun vluchtigheid betekenisvol. Een vlinder waarvan de schaduw over het vloerkleed vliegt, minder kan er bijna niet gebeuren, maar vastgelegd in het gedicht heeft die beweging betekenis en belang gekregen. Alles is van belang, het moet alleen gezien en gezegd worden.
