'Het dode meisje draagt geen slipje, enkel een blauw jeansrokje, een wit gehaakt t-shirt met je t'aime, je t'aime in grote letters en wollen sokken die te warm zijn voor de tijd van het jaar. Uit twee mooie ronde kogelgaten tussen haar donkere haar gulpt een geiser van bloed, niet rood als ketchup maar donker en smeuïg als Luikse siroop.' Zo begint Het dode meisje, waarin de Cel Vermiste Personen met de moed der wanhoop vermiste meisjes zoekt nabij een asielcentrum, tijdens een boksmatch ('Oep zijn bakkes! Oep zijn bakkes!') en in de Grotten van Han, met als dramatische finale een even onverwachte als aangrijpende dubbele dood in de politiekazerne. Net als in zijn vorige twee boeken laat Stan Lauryssens Eddy Thielemans aanrukken, hoofd van de Cel Vermiste Personen. Eerste vraag: wie is het meisje? Tweede vraag: waarom is ze vermoord? Derde vraag: wie heeft het gedaan? En alsof dat nog niet genoeg is, krijgt Thielemans af te rekenen met zwaar onweer binnen zijn team. Het dode meisje
