Opnieuw een gedichtenbundel van Chris Rockan die het lezen meer dan waard is. Ook nu weet hij poëzie te brengen die het leven omarmt. Zijn taalgebruik is rijk en vaak met een schoonheid van woorden die nu eens ontroert, dan weer met een kracht van bezieling waarin hij in woorden teruggeeft wat je ongemerkt aan werelden hebt verloren. In zijn gedichten refereert hij aan de dagelijkse werkelijkheid. Het gaat om het weergeven van primaire angst, het verlangen, de heimwee dat te vinden is in het existentiële moment, de flits van het levende inzicht. Zijn sterk visuele poëzie is allesbehalve dromerig, maar steeds weer is het een onderzoek naar de relatie met de dingen en naar die van het ik met het eigen zelfbeeld. In zijn poëzie geeft hij ondermeer vorm aan ervaringen in zijn jeugd en aan het zoeken naar geborgenheid in de liefde. Verder zijn z'n thema's de existentiële problemen en de eigen onzekerheid, dit alles in een taalgebruik vaak nonfiguratief en vol toespelingen. Zelf heeft
